Τον Απρίλιο του 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, ένα ξεχωριστό παιδικό βιβλίο που είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει και όσους ενήλικες το διαβάσουν! Φέρει τον τίτλο «Μ’ αγαπάς μπαμπά;», είναι εικονογραφημένο από την Κατερίνα Βερούτσου και την συγγραφή του υπογράφει ο Βασίλης Κουτσιαρής.
Υπόθεση βιβλίου
Ο κυρ-Σταύρος ζει μόνος του εδώ και χρόνια… από τότε που τα παιδιά του παντρεύτηκαν και έφυγαν μακριά. Στην μοναξιά του, μοναδικοί του σύντροφοι είναι τα δέντρα που ο ίδιος έχει φυτέψει. Τα δέντρα που τον έχουν σαν πατέρα.
…
Γεννηθήκαμε σε έναν πανέμορφο δρόμο.
Σε μια πεδιάδα, μακριά από σπίτια και φασαρία.
Μόνο ο ήχος από το ποτάμι ερχόταν που και που.
Στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν το σπίτι του κυρ Σταύρου, του «μπαμπά» μας.
…
Ο κυρ-Σταύρος τα αγαπά πολύ τα δέντρα του και συχνά πυκνά, κάνοντας τον περίπατό του, σταματά και τα θαυμάζει. Αυτά, τον αγαπούν ακόμα περισσότερο. Του μιλούν και του φωνάζουν, ελπίζοντας πως μια μέρα θα καταλάβει τι θέλουν να του πουν, αλλά εκείνος, όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να τα ακούσει.
…
Έτσι όπως ήμαστε παραταγμένα σε δυο σειρές κατά μήκος του δρόμου, μοιάζαμε με στρατιώτες.
– Άντρες, προσοχή! μας διέταζε κάποιες μέρες που είχε τις καλές του.
Και ήταν πολλές οι μέρες αυτές.
Εμείς τότε, αν και μικρά δεντράκια ακόμα, τεντωνόμασταν όσο μπορούσαμε κρατώντας την ανάσα μας. Εκείνος, σαν να αναγνώριζε την προσπάθειά μας, φώναζε:
– Μπράβο, τα αγόρια μου! και χαμογελούσε.
…
Ανάμεσα στους ιδιόμορφους αυτούς στρατιώτες, είναι και ένα δεντράκι διαφορετικό από τα άλλα. Είναι λίγο πιο τρυφερό, λιγότερο σφιγμένο και σοβαρό, και πολύ πιο χαρούμενο και παιχνιδιάρικο από τα άλλα. Αν και όλα τα φύτεψε ο κυρ Σταύρος την ίδια μέρα, τα άλλα έχουν ρίξει μπόι και είναι πολύ «καθώς πρέπει». Μόνο το μικρό δεντράκι μας παραμένει χαμηλό, και είναι απλά… ο εαυτός του.
…
Μια μέρα ο κυρ Σταύρος το πλησιάζει και μονολογεί: «- Τι λάθος έκανα με σένα; … Πως μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου;»
…
Ω, τι στενοχώρια ήταν για το μικρό μας δεντράκι αυτά τα λόγια του «μπαμπακούλη» του… Αρχίζει κι εκείνο αμέσως να αναρωτιέται: «Ήμουν λοιπόν ένα λάθος;» Μα πως; λεύκα είναι κι αυτό, λεύκες και τα αδέρφια του. Το ήξερε, το ένιωθε!
Για τα αδέρφια του όμως δεν είναι έτσι! Το θεωρούν ξένο σώμα, μια παραφωνία στην αρμονική τους ομάδα. Ξεκινούν έτσι μια κοροϊδία άνευ προηγουμένου. Λένε μάλιστα, σε όλα τα φυτά της πεδιάδας, πως δεν είναι από την ίδια ποικιλία με εκείνα, το μικρό δεντράκι!
Ευτυχώς όμως που το δεντράκι μας έχει την παρέα του. Την πιο χαρούμενη και πολύχρωμη παρέα! Πανέμορφες, ξεχωριστές πεταλούδες στέκονται κάθε τόσο στα κλαδιά του, που τα κουνάει παιχνιδιάρικα. Βέβαια και τα αδέρφια του δεν μένουν μόνα! Αετοί και γεράκια ξαποσταίνουν πάνω στα πιο ψηλά κλαδιά τους και τους λένε τα νέα τους.
Με τούτα και με κείνα περνάει ο καιρός, οι άλλες λεύκες γίνονται ψηλόλιγνες και καμαρωτές, ενώ το δεντράκι μας παραμένει κοντό, με τα κλαδιά του να απλώνονται προς τον δρόμο όλο και περισσότερο. Ώσπου μια μέρα, τα αδέρφια του ζήλεψαν και θύμωσαν πολύ μαζί του και αποφάσισαν… η συνέχεια επί των σελίδων του βιβλίου παρακαλώ!
Κριτική και εντυπώσεις
Το «Μ’ αγαπάς, μπαμπά;», του Βασίλη Κουτσιαρή, είναι ένα βιβλίο τρυφερό, ζωντανό, αλληγορικό και ουσιώδες. Μιλά για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και βοηθά το παιδί να κατανοήσει πλήρως την αναγκαιότητα της ύπαρξής της στον κόσμο μας. Με απλά λόγια, που μπορεί εύκολα να κατανοήσει ο μικρός αναγνώστης, δείχνει όλη την έκταση του προβλήματος, που έχει πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις στην εποχή μας.
Όντας ένα ανάγνωσμα πολυεπίπεδο, γίνεται ανάλογα-βαθύτερα αντιληπτό ανάλογα με την ηλικία του αναγνώστη του. Όποια όμως και αν είναι αυτή η ηλικία, κάνει άμεσα αντιληπτή μια μεγάλη αλήθεια: «δεν πρέπει να είμαστε όλοι ίδιοι, δεν το θέλει ούτε η φύση αυτό»!
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην μαγευτική εικονογράφηση -είναι άξια βραβείου- που κάνει, σε συνδυασμό φυσικά με το εξαιρετικό κείμενο, το παιδικό αυτό βιβλίο ένα πραγματικό έργο τέχνης!
Το «Μ’ αγαπάς, μπαμπά;», του Βασίλη Κουτσιαρή, πιστεύω πως πρέπει να διαβαστεί απαραιτήτως και από τους μεγαλύτερους σε ηλικία αναγνώστες, είτε είναι γονείς είτε όχι. Για ποιο λόγο; Μα επειδή, όπως φαίνεται και στην ιστορία του βιβλίου, αλλά όπως καλά ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι, από τους μεγάλους ξεκινάει το πρόβλημα της αποδοχής της διαφορετικότητας. Οι μικροί απλά πρέπει να μάθουν, οι μεγάλοι όμως πρέπει να σκεφτούν και να αλλάξουν -αν χρειάζεται- στάση ζωής.
Αναζητήστε το, αγοράστε το, χαρίστε το και φυσικά διαβάστε το! Εξαιρετικό! :)
Οπισθόφυλλο:
Γεννηθήκαμε σε έναν πανέμορφο δρόμο. Σε μια πεδιάδα μακριά από σπίτια και φασαρία. Στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν το σπίτι του κυρ Σταύρου, του «μπαμπά» μας. Άνθρωπος αυτός, δέντρα εμείς.
Εγώ δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα δέντρα. Εκείνα είχαν ρίξει περισσότερο μπόι από μένα και καμάρωναν με τον ψιλόλιγνο κορμό τους, ενώ ο δικός μου κορμός παρέμενε κοντός με τα κλαδιά μου να καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου.
Μια μέρα ο μπαμπάς με πλησίασε και μου είπε:
– Πώς μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου;
Δηλαδή, είχα φυτρώσει κατά λάθος εδώ; Ο μπαμπάς μου, άραγε, μ’ αγαπούσε;
Μια ιστορία για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του άλλου!
Ταυτότητα βιβλίου
Τίτλος βιβλίου
Μ’ αγαπάς, μπαμπά;
Συγγραφέας
Βασίλης Κουτσιαρής
Εικονογράφος
Κατερίνα Βερούτσου
Εκδοτικός οίκος
Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική
Ημερομηνία έκδοσης
Απρίλιος 2017
Αριθμός σελίδων
45
ISBN
978-960-563-149-9
Συντάκτης άρθρου
Ολυμπία Κατσένη