Η πλατεία γεμάτη, από όλους εμάς, από μάτια και αυτιά που προσμένουν να δουν και να ακούσουν. Η σκηνή σχεδόν άδεια. Μόνο δύο άνθρωποι στέκονται σε αυτήν. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Ένα αντρόγυνο. Μεσήλικες, με μια 25ετία κοινής ζωής στην πλάτη τους. Με παιδιά, με υποχρεώσεις, με… με… αλλά χωρίς ουσιαστική επαφή πλέον. Και ξάφνου, καθώς η αυλαία ανοίγει, αρχίζει η σκηνή να γεμίζει. Να κατακλύζεται από εικόνες της ζωής τους, από «θέλω», από «πρέπει», από «αν», από «όταν»… από «ίσως».
Εκείνη, μια σύγχρονη γυναίκα που η καθημερινότητά της ξεκινά στις 6 τα χαράματα. Εκείνος, ο σύζυγός, αρχίζει την δική του, σχεδόν δύο ώρες αργότερα. Και επειδή η μέρα -καλή ή κακή- από το πρωί φαίνεται, οι δύο αυτοί άνθρωποι, που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, βιώνουν δύο εντελώς διαφορετικές εκφάνσεις ζωής.
Μπροστά μας παρελαύνουν δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Η γυναικεία και η αντρική. Δύο διαμετρικά αντίθετες προσεγγίσεις που πηγάζουν από τον χαρακτήρα, από τα στερεότυπα που έχουν ενσωματωθεί στην ύπαρξη του καθενός, αλλά -κυρίως- στον τρόπο που το κάθε μυαλό επεξεργάζεται τα εισερχόμενα δεδομένα, οδηγώντας σε ανάλογη δράση ή απραξία. Η πολυεπεξεργασία εξάλλου είναι ίδιον ενός θηλυκού εγκεφάλου, ενώ η απλοϊκή επικεντρωμένη διεργασία χαρακτηρίζει συνήθως το αρσενικό “υπολογιστικό σύστημα”.
Εκείνη…
…
Αν με βλέπατε το πρωί πως ξεκινάω να πάω στη δουλειά μου, θα με φτύνατε μη με ματιάσετε τη γυναίκα-στέλεχος! Φεύγω φορτωμένη σαν τον γάιδαρο, στις 7.20 με βιβλία, έγγραφα, την τσάντα, τα κλειδιά, το κινητό.
Κινητό; Είπα κινητό; Που είναι το ηλίθιο αυτό κατασκεύασμα, μη χέσω; Σχεδόν ουρλιάζω. Στο τσακ είμαι να πάθω κρίση πανικού· στα όρια είμαι πρωινιάτικα.
…
Εκείνος…
…
Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το νόημα της ζωής, θα απαντούσα απερίφραστα: το νόημα της ζωής κρύβεται στα πιο απλά πράγματα· εκεί είναι η όλη ομορφιά της. Εμένα μου αρκούν τα απλά πράγματα. Δε θέλω πολλά. Δεν κυνηγώ τα άπιστα και τα ακατόρθωτα. Δεν επιδίδομαι σε κανέναν αγώνα δρόμου που έχει έπαθλο την καταξίωση. Δε θέλω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα. Μου αρκεί μια κουβέντα, ένα χαμόγελο. Σύμμαχός μου η σιωπή.
…
Θα καταφέρουν να προσεγγίσουν, αλλάζοντας την στάση του ο καθένας έστω και κατ’ ελάχιστο, όταν κλείσει η αυλαία; Θα ξαναβρούν την κοινή περπατησιά που θα τους επιτρέψει να εορτάσουν και τα ιωβηλαία του γάμου τους; Οι δύο αυτοί ήρωες, μέσα από τους εναλλάξ μονολόγους τους, μας ξεναγούν στον κόσμο τους, στον υπέροχο κόσμο των δύο φύλων. Ακολουθείστε τους…
Με χιούμορ αλλά και με διερευνητική ματιά, η Αναστασία Ευσταθίου, μας μιλά για τα επιφανειακά αλλά και τα βαθύτερα μιας σχέσης που έχει εξελιχθεί σε γάμο και κατόπιν σε συνήθεια… Καυτηριάζει τα κακώς κείμενα και εκπλήσσει με τη διεισδυτική ικανότητα του ταλαντούχου συγγραφέα να αναλύει και να ξεδιπλώνει πρακτικές και καταστάσεις.
Το «Γυναίκα είσαι και φαίνεσαι» είναι ένα κείμενο που ξεκίνησε την πορεία του -σε πιο απλή φυσικά μορφή- στο facebook το 2011 και βρήκε τελικά λιμάνι -και εφαλτήριο για ένα νέο ταξίδι- στις εκδόσεις Πικραμένος το Μάιο του 2016.
Αναζητήστε το, διαβάστε το και δώστε ιδιαίτερη προσοχή σε όσα βρίσκονται ανάμεσα στις γραμμές του. Θα το λατρέψετε!
[grbk https://www.greekbooks.gr/efstathiu-anastasia.person%5DΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ένα ζευγάρι αφηγείται επί σκηνής την κοινή ζωή του σε ένα σιωπηλό ακροατήριο.
Το ακροατήριο θα μπορούσε να είναι ο προσωπικός εξομολόγος τους, το κοινό ενός θεάτρου ή οι αναγνώστες του βιβλίου που “παίζεται” μπροστά στα μάτια τους. Οι αφηγήσεις της γυναίκας και του άντρα εναλλάσσονται, φωτίζοντας κάθε φορά την κοινή ζωή τους.Ο καθένας δίνει τη δική του οπτική γωνία για το Σινικό Tείχος που έχει ορθωθεί ανάμεσά τους εδώ και χρόνια. Στη σκηνή δεν συναντιούνται. Θα τα καταφέρουν, άραγε, να συναντηθούν στη ζωή;
