«1.000.000 στιγμές», του Μιχάλη Φουντουκλή

Λίγες ημέρες πριν από την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές -Δεκέμβρης του 2010-, ξεκίνησε ένας νέος εκδοτικός οίκος, οι Βορειοδυτικές Εκδόσεις, το ταξίδι του στην πολυτάραχη και δυσκολοδιάβατη θάλασσα του χώρου. Ένα από τα δύο βιβλία που σηματοδότησαν τον απόπλου είναι το «1.000.000 στιγμές» του Μιχάλη Φουντουκλή, για το οποίο θέλω να σας μιλήσω.

Πριν όμως δούμε τι γίνεται σε αυτό το εκατομμύριο στιγμών, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι τόσο αυτό όσο και τα βιβλία που θα ακολουθήσουν από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις -κατά τα λεγόμενα του οίκου- κυκλοφορεί σε δύο μορφές. Στην έντυπη, την οποία μπορείτε να βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, και στην ηλεκτρονική την οποία προσφέρουν εντελώς δωρεάν οι εκδόσεις από την ιστοσελίδα τους (https://voreiodytikes.blogspot.com) και μάλιστα με άδεια Creative Commons: Αναφορά προέλευσης – Μη Εμπορική Χρήση. Τι εστί αυτό; Όπως αναφέρεται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου: Με τη σύμφωνη γνώμη εκδότη και συγγραφέα, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή, η παρουσίαση στο κοινό και η τροποποίηση, απόδοση κατά παράφραση ή η διασκευή του, υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου και αν τροποποιήσετε ή δημιουργήσετε περαιτέρω βασισμένοι στο έργο, θα μπορείτε να διανείμετε το έργο που θα προκύψει μόνο με την ίδια ή παρόμοια άδεια. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στο:
https://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/3.0/

Ας έρθουμε όμως στην ουσία, δηλαδή στο περιεχόμενο του βιβλίου. Ο Μιχάλης Φουντουκλής στο «1.000.000 στιγμές» μας μεταφέρει πολλές, πάρα πολλές, -ίσως να είναι και ένα εκατομμύριο, δεν τις μέτρησα- από τις στιγμές μιας παρέας φοιτητών σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. Της παρέας του Πέτρου, του Άλεξ, της Φαίης, της Φένιας, της Φανής και του Τόλη.

Μέσα από τα καμώματα, τα παθήματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα των έξη νέων, ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει στο χαρτί μια ενδιαφέρουσα σκιαγράφηση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας με ένα καυστικό τρόπο από την οποία όμως δεν λείπει το χιούμορ, τουναντίον.

Να, για παράδειγμα, πως περιγράφεται η επίσημη ημέρα έναρξης μιας ακαδημαϊκής χρονιάς. Η ημέρα εγγραφής των φοιτητών στα τμήματα τους…

…
Κάθε νέο πανεπιστημιακό εξάμηνο είναι απαραίτητη η ανανέωση της εγγραφής των φοιτητών στη σχολή τους. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως αυτό συμβαίνει μια δεδομένη ημερομηνία. Μια μέρα που, σαν τα σχολικά τα χρόνια, όλα τα φοιτητούδια επιστρέφουν στην πραγματικότητα, τα κεφάλια μέσα, πηγαίνουν στη σχολή τους αποκαρδιωμένοι που το καλοκαίρι τελείωσε, γράφονται στο νέο εξάμηνο με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, παίρνουν τα καινούργια τους πάσο (βλ. φοιτητικές ταυτότητες) και το πρόγραμμα του νέου εξαμήνου και αρχίζουν σιγά-σιγά μια νέα χρονιά στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, γεμάτοι όρεξη για μάθηση και παιδεία.
Αμ δε. Πριτς. Αυτή η «μέρα» δεν υπάρχει ούτε καν στα πιο τρελά όνειρα του Ιουλίου Βερν. Σε αντίθεση με το ΣΧΟΛΕΙΟ, εδώ η χρονιά ξεκινάει κάποτε, οι φοιτητές γράφονται κάποια μέρα, όταν τα καταφέρουν και ξυπνήσουν νωρίς το πρωί, όπου νωρίς σημαίνει πριν τις έντεκα-δώδεκα το μεσημέρι που κλείνουν οι γραμματείες. Το πρόγραμμα των μαθημάτων του νέου εξαμήνου ούτε κατά διάνοια δεν είναι έτοιμο, ενώ είναι πολύ πιθανό να μην είναι έτοιμο και αφού ξεκινήσουν τα μαθήματα, για τα οποία το εν λόγω πρόγραμμα προοριζόταν να ενημερώνει.
…

…και μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί θα μεγαλώσει η μύτη σας! Η ματιά – κάμερα του Μιχάλη Φουντουκλή, τοποθετημένη σε ένα νοητό Ζέπελιν, ίπταται πάνω από την σημερινή Ελλάδα και τις ζωές όλων των ηρώων του.

Ίσως λίγο περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξάδα έχει δοθεί στον Πέτρο. Στον νεαρό -άλλες στιγμές κλασικό και άλλες όχι θα τολμούσα να πω- φοιτητή, που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη σχολή, στο καφέ που δουλεύει για να συμπληρώνει το οικογενειακό επίδομα που του στέλνουν οι γονείς του, στις δραστηριότητες της παρέας του -καφές, αλκοόλ ή αναψυκτικά, πάντοτε όμως μετά κοινωνικής κριτικής- και την συγγραφή της στήλης για το ΠΑΠΑΚΙ…

…
το περιοδικό «Πα.Π.Α.Κ.Ι» ή αλλιώς Πανεπιστημιακό Περιοδικό Άνευ Κομματικής Ιδεολογίας, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που κυκλοφορούσε εδώ και αρκετά χρόνια δωρεάν στο πανεπιστήμιο και τελευταία είχε μεγάλη απήχηση στο φοιτητικό κοινό
…

…της στήλης που έχει τον ίδιο τίτλο με το βιβλίο. 1.000.000 στιγμές! Δεν νομίζω να είστε περίεργοι για το τι έκαναν και έπαθαν τα φοιτητούδια μας σε αυτές τις στιγμές; Ε; Άντε τρέξτε να το αγοράστε στην έντυπη μορφή του από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας. Αν πάλι σας βολεύει η ηλεκτρονική ανάγνωση, κατεβάσετε το από την σελίδα των εκδόσεων. Καλή ανάγνωση!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:

1.000.000 στιγμές είναι πολλές στιγμές. Στιγμές χαράς, στιγμές λύπης. Στιγμές έρωτα, απόγνωσης, φόβου, μανίας, κατάθλιψης, ελπίδας, κίνησης, στάσης. Στιγμές αναμονής, στιγμές πόνου, γέλιου, στιγμές κρύου, ζέστης, βροχής, συννεφιάς, ήλιου, πάγου, στιγμές με όνειρα, στιγμές με κέφι και χαρά, με αυτοσαρκασμό, με όρεξη για αυτοκριτική και βελτίωση. Στιγμές ανάλαφρες, στιγμές βαριές και ασήκωτες, στιγμές που όλα μοιάζουν ξένα και άλλες που όλα μοιάζουν παλιά και γνώριμα. Στιγμές βασιλικές και στιγμές να ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί. Στιγμές από μια τυχαία χρονιά, έξι τυχαίων φοιτητών. Στιγμές απ’ τον Πέτρο, τον Ανέστη που αργότερα έγινε Αλέξανδρος ή Άλεξ, ή Αλεξάκης για τους φίλους, απ’ τον Αποστόλη ή Τόλη ή Τρολ, στιγμές από τα 3Φ, τη Φένια, τη Φαίη και τη Φανή. Στιγμές από τον Κύριο Καρπούζη, τον Καβάτζα, το Λύκο, τη Γατούλα, τον Μπάμπη το σουβλατζή, τον Φρανς, τη Φραντζέσκα, την κυρα-Στέλλα, τον Φριτζ, τον κυρ-Θύμιο και τις χορεύτριες τάνγκο της Σιγκαπούρης. Στιγμές που στο σύνολό τους μιλούν για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, τα όνειρα, την αυτοεκτίμηση, την πίστη και την ελπίδα, το θάνατο αλλά και την ανθρώπινη ψυχή. Όλες μαζί δημιουργούν μια εικόνα, που αν είμαστε τυχεροί θα μπορούμε γέροι πια να χαζεύουμε στον ουρανό, καθώς τα χρόνια θα σβουρίζουν γύρω μας. Και εμείς θα είμαστε αργοί και κουρασμένοι. Γιατί ένα εκατομμύριο στιγμές είναι πολλές στιγμές…

Ν.Π.